Μια θημωνιά βρεμένα φρύγανα η ψυχή μου

Μια θημωνιά βρεμένα φρύγανα η ψυχή μου

Πιο δίπλα μου ο Πέτρος σιωπηλός να κλαίει
κι η δρόσος του Αερμών
την ύπαρξή μου όλη να παγώνει.

Τι να ζεστάνει τούτη η ανθρακιά;
μονάχα μες στο βλέμμα αντιφεγγίζει
κρατώντας με το κρώξιμο των ξύλων που πεθαίνουν
ίσο στον πετεινό που -τρεις φορές- λαλάει
- όσες σ' αρνήθηκα απ' το φόβο μιας .................................................... παιδίσκης........