ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ..

ΟΨΑΡΓΑΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΜΟΥ ΦΩΤΙΕΣ Μ ΕΙΧΑΝ ΚΥΚΛΩΣΕΙ...
ΚΑΙ ΓΩ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΕΣΤΕΚΑ..ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΜΕ ΓΛΥΤΩΣΕΙ....
ΖΩΝΑΝΕ ΟΙ ΦΛΟΓΕΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ...ΜΑ Η ΨΥΧΗ ΠΕΤΟΥΣΕ....
ΟΙ ΦΛΟΓΕΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΦΤΑΝΑΝ ΕΚΙΑ ΠΟΥ ΑΥΤΗ ΠΑΤΟΥΣΕ...
ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΜΙΑ ΒΡΑΔΥΑ...ΠΩΣ ΘΑΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ..
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΥΝΔΗΝΟ ..ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ...
ΚΑΙ ΓΩ ΟΣΟ ΤΟΝ ΑΚΟΥΓΑ..ΤΟΣΟ ΕΙΧΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ...
ΠΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΔΥΝΑΜΗ..ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΞΕΤΡΕΞΕΙ....
ΜΑ ΔΑ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΓΥΡΩ ΤΡΥΓΗΡΩ ΚΟΙΤΟΥΣΑ...
ΤΟΝ ΕΨΑΧΝΑ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΑ....
ΟΣΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΕΙΣΤΗΚΑ..ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΜΟΝΑΧΗ ΜΟΥ..
ΣΤΟΝ ΚΥΝΔΙΝΟ..ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ....