ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ELIF...

Τρεχουν τα ποταμια και ποτιζουν καμπους και βουνα ελπιδας
ανθιζει η καρδια γεμιζει ανθους
παιζουνε τα αστρα κρυφτο με το φεγγαρι
χαμογελα γεμισαν τα λημερια της Λευτεριας

Τα οπλα ακουμπησαν στην γωνια η φωτια μαζεψε τις πολεμιστριες γυρω της
να ζεσταθουν..να ονειρευτουν..να ξεχασουν...
να θυμθουν οτι δεν πολεμουσαν παντα..
οτι καποτε ερωτευωταν,γελουσαν,επαιζαν..
Ενα Αστρο αφησε το παιχνιδι του και κοντοσταθηκε..
επεσε στην ποδια της Πολεμιστριας
κυληστηκε στα ματωμενα χερια της και ψυθιρησε
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ELIF...
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ....

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΙΑ,ΕΛΕΥΘΕΡΗ,ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ
ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
ΚΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ ΣΤΟΝ ΣΤΙΒΟ ΤΗΣ ΖΩΗ ΣΑΣ ..ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΦΑΙΝΩΝΤΑΙ ΟΙ ΑΧΤΙΔΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..
ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΛΛΑΔΑ!

Το τελευταίο χριστουγεννιάτικο μήνυμα του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

(περιμένουμε ακόμη να τον ξεπεράσει κάποιος...)

20/12/2007 

Ἀγαπητά μου Παιδιά,

«ΕΤΕΧΘΗ ΥΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ». Τή φράση αὐτή, πού ἀπηύθυνε ὁ Ἄγγελος πρός τούς ποιμένες τῆς Βηθλεέμ τό βράδυ τῆς Γεννήσεως, φοβοῦμαι ὅτι τήν ἔχουμε ἀκούσει τόσες φορές ὥστε νά μή μᾶς κάνει πιά μεγάλη ἐντύπωση. Παρά ταῦτα ἡ Ἐκκλησία δέν κουράζεται νά τήν ἐπαναλαμβάνει καί σήμερα καλώντας ὅλους ἐμᾶς, ἀνθρώπους τοῦ 21ου αἰώνα, νά ὑποδεχθοῦμε τόν Σωτήρα μας, ἐκεῖ στό στάβλο τῆς Βηθλεέμ, Θεό σαρκωμένο ἀπό ἀγάπη, στίς καρδιές μας, στά σπίτια μας, στίς πόλεις μας, στίς πατρίδες μας. Παντοῦ.

ΒΕΒΑΙΑ Η ΦΡΑΣΗ ΑΥΤΗ ἀπευθύνεται σήμερα σ’ ἕναν ἀλαζόνα καί ἐπηρμένον ἀπό τίς τεχνολογικές του κατακτήσεις ἄνθρωπο, τόν ἄνθρωπο πού ἐξέθρεψεν ὁ 20ός αἰώνας, καί προβάλλει ὁ 21ος. Τόν ἄνθρωπο τῆς ἀφθονίας τῶν μέσων, τῶν ἐπιτυχιῶν τῆς ἐπιστήμης του, ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς ἀτροφίας, τοῦ ἐσωτερικοῦ κενοῦ, καί τῆς ἔλλειψης κοινωνούμενης ἐμπειρίας πού ἀπαιτεῖ λογικά ἐρείσματα σέ θέματα πίστεως. Ὁ ἄνθρωπος σήμερα μοιάζει νά εἶναι ἀποστεωμένος ἀπό ἔμπνευση, ἀπό ἐλπίδα, αἰχμάλωτος τῶν κατακτήσεών του, θύμα τῆς προόδου του, φορτωμένος μέ ἀπέλπιδα προοπτική γιά τό μέλλον του.

ΣΑΝ ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ ΣΑΛΠΙΣΜΑ ἀκούεται καί πάλι σήμερα ἡ φράση τοῦ Ἀγγέλου. Εἶναι σάν νά καλεῖ τόν ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰώνα νά ξυπνήσει ἀπό τόν λήθαργο τῆς χρησιμοθηρικῆς ὑλοφροσύνης καί τήν κραιπάλη τῆς πλασματικῆς αὐτάρκειάς του. «Ξύπνα, ἄνθρωπε τοῦ 21ου αἰώνα». Ὁ Σωτήρας προκαλεῖ ἀλλά καί προσκαλεῖ τόν καθένα μας νά ἀναθεωρήσει τήν πορεία του, νά ξαναβρεῖ τήν ἐλευθερία του, νά ξαναδεῖ τό φάσμα τῆς ζωῆς του μέσα ἀπό τό λαμπρό φῶς τῆς Ἀλήθειας Του.

«ΞΥΠΝΑ ΑΝΘΡΩΠΕ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ». Τά ἐπιτεύγματά σου σέ ἀπεκοίμησαν καί νόμισες ὅτι κατέκτησες τόν κόσμο. Εὐτέλισες καί αὐτά τά ἱερά καί ὅσια. Τά θεώρησες μύθους καί θρύλους πού τρέφουν τή φαντασία τῶν μικρῶν παιδιῶν, χωρίς ἀντίκρυσμα στήν προσωπική ὑπαρκτική ὀντότητά σου. Κύτταξε ὅμως γύρω σου. Πόλεμοι ἀδελφοκτόνοι, πείνα καί ἀσθένειες γιά τούς ἀδύνατους, καταπάτηση τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, διαφθορά, σκάνδαλα, διάσπαση τῆς ἑνότητος τοῦ ἀνθρώπινου γένους, ἀπουσία ἀγάπης, κυριαρχία τῶν συμφερόντων. Ἕνα τέτοιο κόσμο ἑτοίμασες γιά τά παιδιά σου, ὅπου καί αὐτή ἡ φύση συστενάζει καί διαμαρτύρεται γιά τίς καταχρήσεις σου. Δέν ἀπέλιπαν βέβαια νησίδες ἐλπίδας. Εἶναι ὅμως τραγικά ὁλίγες, ἐπιδεικτικά ἀνεπαρκεῖς.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ἀπευθύνονται στίς ψυχές μας. Ἡ πίστη στόν Σωτήρα σώζει καί νοηματοδοτεῖ τή ζωή μας. Ὁδηγεῖ στήν ἐμπειρική ψηλάφηση τῆς ἑρμηνείας τοῦ γεγονότος. Μέ ταπείνωση ἀλλά καί ἐλευθερία. Οἱ συνέπειες ἀκολουθοῦν. Ἡ ἐλπίδα, τό φῶς, ὁ ἀγώνας, ἡ ἀνθρωπιά. Ὁ Σωτήρας Χριστός μᾶς προκαλεῖ καί μᾶς ἐμπνέει νά γίνουμε ἄνθρωποι καί νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό τίς δεσμεύσεις τοῦ ἐνδοκοσμικισμοῦ καί τῆς ἀλλοτρίωσης.

ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΑΥΤΟ πολλοί, ἀμέτρητα πλήθη πιστῶν τόν ἀκολουθοῦν μέ συνέπεια. Χαίρω ὅταν ἐπισκέπτομαι τίς ἐνορίες τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς καί ἄλλες Ἱ. Μητροπόλεις στήν Ἐπαρχία νά διαπιστώνω πόσοι πολλοί, καί ἀνάμεσά τους καί νέοι ξαναβρίσκουν τό δρόμο τους πρός τήν πίστη. Τό φαινόμενο εἶναι θαυμαστό. Ἄν τό ἐπισημαίνω εἶναι γιατί εἶναι χρήσιμο νά συντηροῦμε μέσα σας τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ κόσμος τῶν φαινομένων κρύβει μέσα του καί πίσω του μιάν ἄλλη πιό ζωντανή πραγματικότητα πού μόνο ὅσοι μποροῦν καί θέλουν τήν βλέπουν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι μύθος, οὔτε φολκλορικό παιγνίδι. Σέ τελευταία ἀνάλυση ἄν τό βρέφος στή Φάτνη εἶναι ὁ Θεός πού ἔγινε ἄνθρωπος - καί αὐτό ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ποιότητα τῆς Πίστεώς μας - τότε αὐτός ὁ Θεός εἶναι ἐλπίδα ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τή μοίρα τῆς θνητότητας, ἐγγύηση ἀθανασίας, ἐξασφάλιση σχέσης μέ τό Θεό, ἀληθινή σωτηρία.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί ἀγάπηςΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣhttp://proskynitis.blogspot.gr
http://anazhthseis-elena.blogspot.gr/2014/12/blog-post_94.html

πηγη 

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Γκιουλναχ,Σεχραν, Αιντη

Τραγουδα αστερι του Αραρατ,τραγουδα αστερισμε της Νυχτας
σηκω να χορεψεις οσο παιζει το ουτι  του ουρανου
μεθυσε με την μουσικη χορεψε πανω στα ανθη της ανοιξης
Σε λιγο πιανει χιονι ,καταιγιδα...
θα κρυψεις το χαμογελο σου θα ντυθεις αντρειωμενου και πολεμιστη φορεσια
θα λησμονησεις πως Γυναικα γεννηθηκες..
Ατρομη θα σταθεις να αντικρυσεις την σφαγη των παιδιων σου,
την αιχμαλωσια του αντρα σου
και συ αρματα θα ζωστεις
Καταιγιδα θα γινεις,φωτια που θα λιωνει το χιονι στο διαβα σου
Ανεμος εκδικητης,αστραπη θανατου..
Δυσκολα χρονια για Αγαπη...
Γκιουλναχ,Σεχραν, Αιντη η οπως αλλιως σε βαφτισουν τα βουνα,
θα ξεχασεις πως τραγουδουν,θα λησμονησεις πως χορευουν..

Kurdish Music / Kurds and Kurdistan ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΡΙΑΣ

Ταξιμια παιζουν στα βουνα αγερας δροσερος σκορπα ευωδιες

ματια ελαφινας τρυπαν το σκοταδι

Φως ξεχυνεται παντου...χαμογελα δροσερα σαν τα νερα τα γαργαρα

κυλαν κελαριστα στα βουνα του Κουρδισταν

Στολισου Πολεμιστρια βαλε τα φορεματα της Ανοιξης..

χορεψε στο ταξιμι του φεγγαριου μαγεψε τους Πολεμιστες

τα βηματα σου χορος μεθυστικος

 το τραγουδι σου καλεσμα της Φυλης σου..

Εσυ που μαθες να πολεμας
και να βαφεις με το αιμα σου το χιονι των βουνων

εισαι η Ιδια που γεννας Πολεμιστες και Αμαζονες

Μανα Εσυ του Εθνους σου Αμαζονα φυλακας της Φυλης σου

Σηκω να χορεψεις για να δειξεις πως θα ξανανθισουν τα λουλουδια

εσυ Φως της Φυλης σου

Κορη μια ,Μανα μια και Πολεμιστρια





Με τι να σε ντυσω?με τι υμνους να υμνησω την ανδρεια σου?

πουγινες παραδειγμα για ολες εμας

που λαχταραμε την Λευτερια της Χωρας μας..

Στασου εκει στα βουνα σου Αστρο δυνατο

για να φωτησεις τα ονειρα των σκλαβων

για να μαθεις στις Γυναικες του Κοσμου

 τι ειναι να εισαι Γυναικα

Πώς να σωπάσω

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ' άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...
Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

Στο ξεσπασμα του Φεγγαριου

Στο ξεσπασμα του φεγγαριου χορευουν οι Νεραιδες
απλωνουνε τα βοτανα και λεν τα μαγικα τους
αναβουν αγριες φωτιες κραζουν τα μαυροπουλια
και ριχνουν σε φλογες δυνατες το φως απο την καρδια τους..


Χορευουναι στις βουνοκορφες και τρεμουνε τα δεντρα..
τα συννεφα μαζευωνται γυρω απ τον χορο τους
τα αστρα σκοτεινιαζουνε απο τα ουλιαχτα τους
και Κεινες δενουν με μαγικα τον φιλο  και τον εχθρο τους..

Ποτε σου να μην θαρευτεις σε οτι σε τρυγιριζει
σε οτι λαμπει,κελαιδει,ταζει και σε μαγευει..
γιατι μπορει οτι φιλικα τωρα σε αγγαλιαζει
καποια στιγμη σε δυσκολο δρομο να σε μπερδεψει...

Στο ξεσπασμα του Φεγγαριου χορευουνε οι ποθοι
με μαεστρια ριχνουνε τις σαιτιες του κλεφτη
χαρα σε αυτον που κρατησε σε καστρο την καρδια του
και με τα λαγνα βηματα στο διαβα δεν μπερδευτει..

ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ...

Αετός δεν είμαι μα φτερά μου ’χει η ζωή δοσμένα
κι αν τα
τσακίσει ο βοριάς πετώ και με σπασμένα.
Ψηλό βουνό τα βάσανα μα ’γω αετού ’χω μοιάσει
που σκίζει αέρα το βουνό πιο πάνω να περάσει.

Θρηνος για τα παιδια του κοσμου...

Άφτιαστο και αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ροδόνερο
την όψη να σου πλύνω

Αχ, μήπως και του χάροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
μην του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει

Το τελευταίο χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’ τη μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια

Λουδοβικος των Ανωγειων

Αρίν Μιρκάν

Ηθελε απεγνωσμένα να προστατεύσει ό,τι έχουν αφήσει πίσω τους οι αιμοσταγείς τζιχαντιστές. Καθώς έβλεπε τη μάχη να χάνεται στο Κομπανί, κοντά στα τουρκικά σύνορα, και τα πολεμοφόδιά της να στερεύουν, η νεαρή στρατιώτινα του Κουρδικού Στρατού, γνωστή με το πολεμικό όνομα Αρίν Μιρκάν, πήρε τη μάχη στα χέρια της: βγήκε στην πρώτη γραμμή, απασφάλισε την περόνη και ανατινάχτηκε στον αέρα παίρνοντας μαζί της στον θάνατο τουλάχιστον 27 τζιχαντιστές. Η ηρωίδα των Κούρδων ήταν περίπου στα 20, μητέρα δύο παιδιών. Αυτή τη στιγμή, στο Κομπανί, οι γυναίκες αποτελούν περίπου το ήμισυ των κουρδικών δυνάμεων. Ολες πολεμούν με τη μονάδα YPJ (Μονάδα Προστασίας Γυναικών), η οποία συστάθηκε το 2012 στη Συρία, με σκοπό να προστατεύσει τον κουρδικό πληθυσμό από τις επιθέσεις του συριακού καθεστώτος, του Μετώπου Αλ Νούσρα και του Ισλαμικού Κράτους. Το YPJ αριθμεί περίπου 7.500 μέλη, εθελόντριες, οι οποίες πολεμούν ηρωικά, συχνά με όπλα πιο μεγάλα και πιο βαριά και από τις ίδιες. Ορισμένες συστήνονται μέσα από τις σελίδες του αμερικανικού Marie Claire.

Επειτα από σφοδρές συγκρούσεις τριών εβδομάδων, η σημαία του Ισλαμικού Κράτος υψώθηκε τελικά στο Κομπανί . Και μόνο η παρουσία των γυναικών όμως στο πεδίο της μάχης είναι αρκετή για να φέρει σε αμηχανία τους τζιχαντιστές, οι οποίοι πιστεύουν ότι θα χάσουν τη θέση τους στον… παράδεισο εάν πέσουν νεκροί από τα πυρά γυναικών.

Που σε ακουμπισε η Μανα σου Χριστε μου?

Με τα χερια μας βουτυγμενα στην αδικια και το μισος..
βολεμενοι μεσα στην εμπαθεια και το εγω μας τολμαμε να μιλαμε για Σενα..
Τρεμει η Ψυχη μου ..
που σε ακουμπησε η Μανα σου Χριστε μου?
που σε ζεστανε?
Φοβαμε μηπως σε ξυπνησουν οι φωνες των βασανισμενων παιδιων,
τα κλαματα των βιασμενων Γυναικων,
οι κροταλισμοι των οπλων...
Φοβαμε μηπως μπει η παγωνια απο το βλεμα μας και σε παγωσει
μηπως βραχουν τα σπαργανα Σου απο τα δακρυα μας...
Φοβαμε ..
Που σε ακουμπισε η Μανα σου Χριστε μου?
που σε εκρυψε...
Να μην σε βρουμε ολοι εμεις ..οι καλοι Χριστιανοι που στο ονομα Σου γιναμε Διωκτες της Αγαπης Σου...

ΝΑ ΜΙΛΑΣ...

Για τα βαθια σου πελαγα παντα να μιλας,για τα μεγαλα ταξιδια της Ψυχης σου..
για να περνουν δυναμη οι ανθρωποι που πνιγηκαν σε ρηχες θαλασσες και βαλτοτοπια και να σηκωνονται..
Να τους δινεις απο τα φτερα σου για να μαθαινουν να πετουν..
για να σηκωνουν το κεφαλι και να βλεπουν λιγο ουρανο...
Μην τους φοβερισεις,μην μαρτυρησεις ποσες φορες σε αυτην την θαλασσα κυνδινεψες να πνιγεις...
μαθε τους μονο να αγαπουν τα βαθια να μην δειλιαζουν...
Μαθε τους να διαλεγουν τα δυσκολα...

O ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Η ΜΟΙΡΑ

Τι φαναστηκες?πως οι ανθρωποι ξωφευγουν απο την Μοιρα τους?Πως γλιτωνουν απο το ριζικο τους?Οσοι το πιστεψαν λαθεψαν..Αργα η γρηγορα η Μοιρα τους σταθηκε μπροστα τους και χαμογελωντας τους εδωσε το χερι καλωντας τους δειχνωντας τους το γνωριμο μονοπατι...Αυτο που βαδιζαν παντα...Αυτο που ξερουν καθε πετρα,καθε στροφη,καθε κατηφορο και ανηφορο του....Γιατι ο Ανθρωπος βαδιζει καλυτερα στα σιγουρα του τουτα που ξερει πως δεν θα τον προδωσουν,τα γνωριμα..Λιγες φορες στην ζωη του θα παιξει..θα βαλει το κεφαλι του εκει που δεν χωρα....και αυτο μονο σαν ειναι σιγουρος πως αξιζει!Και καθε φορα που θα το πραξει ειναι προετοιμασμενος πως ειναι η τελευταια πραξη του δραματος γι αυτο ριχνεται στην φωτια με την Ψυχη του...Μα μην θαρεις πως θα το κανει συνεχεια για ψυλλου πηδημα...ο Ανθρωπος ειναι σωφρον πλασμα προορισμενος να φυλαγεται και να προσεχει....Μα να θυμασαι..τις ωρες που παιζει την Ζωη του κορωνα γραμματα δεν δειλιαζει..δεν κανει πισω...να τον φοβασαι...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ - ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - FOR HELEN OF TROY

Ειμαι η Ελενη  της Τροιας

πινω απο του Ηλιου το τασι κρασι

ντυνωμε με το  αραχνωυφαντο φως της Σεληνης

τα αστρα στολιζουν τα μαλλια μου και φτιαχνουν στεμμα

Περπατω και ανθιζουν στο βημα μου τα μαγιατικα τρυανταφυλλα....

χαμογελω και γεμιζει ο αγερας ευωδιες

το βλεμα μου μερευει τα ελαφια του δασους

ηρθαν πολεμιστες  απο μερη μακρινα για να με αντυκρισουν..

ζωγραφοι ξακουστοι λαχταρησαν  να φτιαξουν το πορτραιτο μου

 για να μεινει στους αιωνες...

Ειμαι η Ελενη

 η ωραια Ελενη ευλογια και καταρα μαζι..

εσυρα τον πολεμο και την καταστροφη στο διαβα μου..

Πολεμιστες για μενα χαθηκαν...

πολεις γκρεμιστηκαν γυναικες συρθηκαν σκλαβες

γι αυτην την ομορφια..που γινηκε καταρα...

Γι αυτο τον απατηλο καθρεπτη που λεγετε ομορφια...

Ειμαι η Ελενη του Παρη,και του Μενελαου  η      Ελενη της Σπαρτης και της Τροιας

ενωσα δυο κοσμους..χωρισα δυο κοσμους..

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Καθρευτίζω το νου

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Τον Αχεροντα πως θα τον περασεις Ψυχη μου ,με ποια σχεδια?με ποιον Βαρκαρη?
Με τι σθενος θα τον διαβεις?
Μην δεχτεις να δεθουν τα ματια σου Εσυ που παντα το Φως κοιτουσες..
Μην δεχτεις να δεθουν τα χερια σου..
πως θα βαστας το τουφεκι σου εκει που θα πας?
Ξαρματωτη Ψυχη μου θα ανεβεις την σχεδια Εσυ που σε ολακερη την συντομη ζωη Σου πολεμουσες?
Με τα αρματα σου θα τον περασεις...Γιατι μονο ετσι δεν θα δειλιασεις την απεναντι οχθη...
Και οταν πατησεις απεναντι να θυμηθεις..να ριξεις μια ματια σε οτι αφηνεις πισω..
γιατι θα τα χαιρετησεις για παντα...

Αβυσσος η Ψυχη του ανθρωπου

Μυστηριο πραγμα η Ψυχη του ανθρωπου...Αβυσσος...
Ονειρευται,ελπιζει,περιμενει,φοβατε..ολα μαζι...
Και λαχταρα να τα ζησει ολα....
Και κει που ξεκινα χανει τον δρομο Της,μπερδευεται σε λαθος μονοπατια..
Τα ονειρα γινονται εφιαλτες,η Ελπιδα πουλι πετουμενο
και ξαφνικα δεν εχει τιποτα να     περιμενει...
Και ο φοβος γινεται μονιμος συντροφος...
Αυτος ο φοβος που μαθαινει την Ψυχη να φυλαγεται
που την γυμναζει να πολεμα...
και της ξαναδινει την Ελπιδα της Νικης
Για φαντασου..στο τερμα του δρομου ο Ανθρωπος ξανασηκωνεται
η Ψυχη δυναμωνει..γινεται γεναια και ξαναβρισκει τα φτερα της Ελπιδας..
Αβυσσος η Ψυχη του ανθρωπου...Αβυσσος...

Θα βρεις τοπο για την φατνη Σου?

Λιγη χρυσοσκονη απο το αστρο της Βηθλεεμ,λιγο χιονι στις αυλες των σπιτιων,τα παιδια που τρεχουν στα πλακοστρωτα ποια παρεα θα πρωτοπει τα καλαντρα,οι καμπανες που μας φωναζουν την γεννηση Του..τα γλυκα στο τραπεζι,η φωτια στην πυροσια,ερχωνται Χριστουγεννα..και ομως κατι λειπει...Σε ποια γωνια της γης θα γεννηθεις Χριστε μου φετος?Θα βρεις τοπο για την φατνη Σου?

ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ?

Οι ουρανοί δεν έχουν γνωρίσει μεγαλύτερη μανία από τον πονο που μετατράπηκε σε μίσος, ούτε η κόλαση μεγαλυτερη φωτια παρόμοια μ’ αυτή της οργισμενης Γυναίκας.

Οσπου να ερθει το τελος.....

Στα φτερα των Ανεμων παντα θα χορευεις μοναχη
ψαχνωντας τις Στιγμες που μοιαζουν με κρασι δυνατο..
παντα θα σε τυλιγουν συννεφα τα παθη
θα αγγαλιαζεσαι τις αστραπες και τον κεραυνο.....
Μοναχη θα γυριζεις ψαχνωντας αυτους που σου πηραν την λαμψη
το Φως της καρδιας σου την καθαροτητα της
θα κοβεις την Ψυχη σου κομματια και θα την πετας στις θαλασσες
θα θρηνεις στα σκοταδια σου και κανεις δεν θα βλεπει τα δακρια σου..
Θα μισεις... θα ουρλιαζει η Ψυχη  και η φωνη της δεν θα ακουγεται..
Θα περπατας σε κομμενα γυαλια και κοφτερες πετρες
θα ξεσκιζεις την καρδια σου και θα την ριχνεις στις φλογες
Μαχαιρια θα γινωνται οι σκεψεις και θα σε πεθαινουν..
η νυχτα τα χνωτα τα χερια η απελπισια η βρωμια η αναμνηση..
Στα βουνα σου θα ακουγεται το μοιρολοι σου
στην Εκκλησια τα αναφυλιτα σου
και στο σκοταδι οι κραυγες σου....οσπου να ερθει το τελος.....

Στολιστηκες

Στολιστηκες λουλουδια απο το βουνο της Λευτεριας γιατι μονο εκει ενοιωσες Λευτερη
,γιατι μονο εκει μπορεις να χαμογελασεις...
Να θυμηθεις πως ειναι να εισαι Γυναικα και παιδι ταυτοχρονα...
Να μην φοβασαι....να μην δειλιαζεις..
Ποιο παραμυθι σε συντροφευει αστερι μου τα βραδια που πλαγιαζεις..
ποιο νανουρισμα σε περνει απο την φωτια της μαχης
Το χαμογελο σου Ελπιδα στα σκοταδια
τρομαζει τα θερια διπλα σου ,
η ομορφια σου σκορπαει τα σκοταδια....
Στολιστηκες για να θυμηθεις πως ειναι να εισαι ξανα ομορφη..για κεινον που αγαπας...
Τι κι αν δεν εχεις χρονο για την Αγαπη...τι κι αν ο ανεμος του πολεμου σε ξεσηκωσε..
η καρδια παντα θελει,ζητα,απαιτει το μερτικο της στην Ζωη και τον Ερωτα...

θα απλωΘει πολλη σκοταδι

Δωσμου τα φτερα σου να πεταξω αστρο φωτεινο στον ουρανο να γινω
να καρφιτσωθω και να στολισω την μπλε του θαλασσα...
δωσμου τα φτερα σου να περασω πανω απο κυματα και πελαγα
ενα αστρο να γινω μες τον βυθο της
Ερχωνται μερες δυσκολες και μονο ατενιζωντας πελαγα και ουρανους θα αντεξουμε..
Κι ειναι και η νυχτα που σερνει τα πεπλα της προσπαθωντας να τυλιξει τον κοσμο..
Ειναι το σκοταδι που απλωνει σε καρδιες και σοκακια
Μονο αν γινει η Ψυχη του καθε ενος αστρο θα αντεξει
Αστρο η στου ουρανου το πελαγος η στης θαλασσας τα βαθη
Μα οπου και ναναι Αστερι πρεπει να ειναι....
Γατι θα απλωΘει πολλη σκοταδι..πολλη ερεβος...

ΟΤΑΝ ΜΑΘΟΥΜΕ...

Οταν μαθουμε να αγαπαμε ,να ζεστενουμε,να αφουγκραζωμαστε τον πονο του αλλου οχι κανιβαλιζωντας αλλα με διακριση,οταν μαθουμε να δενουμε τις πληγες των γυρω μας,οταν μαθουμε να σκορπαμε το χαμογελο και να στρωνουμε τα ροδοπαλα της ελπιδας στα γκρεμνα των συνανθρωπων μας τοτε θα αρχισουμε να μιλαμε για Χριστο...Οταν παψουμε να βαζουμε χαντακια στις Ψυχες των αλλων...Οταν μαθουμε να σεβωμαστε...Οταν γινουμε Ανθρωποι...
   

• 
  
• 

  Στυλιανος Ματθαιου Μαρία, άραγε τραγουδάς....κλαίς....ή ψέλνεις ; Το κειμενό σου, γιορντάνι στο λαιμό μας.......

  26 λεπτά · Μου αρέσει!
• 

  Maria Ellin Ψελνω γονατιστη πανω απο τους πονους των ανθρωπων ,τους τραγουδω θουριους για να σηκωθουν και οταν τους βλεπω να σερνωνται κλαιω..Τους δινω τα φτερα μου να σηκωθουν πανω απο την απελπισια......Τους εμψυχωνω για να ζησουν περηφανοι Ο θουριος μου ακουγεται στα βουνα ...η ψαλμωδια μου στην Εκκλησια του χωριου μου και το κλαμα μου.....το ακουω μονον εγω..στο σκοταδι.. Στυλιανος Ματθαιου
• 
  

ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΛΥΒΑ ΦΤΩΧΙΚΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΑΓΑΠΗ...

Σε μια καλυβα φτωχικη γεννιεται η Αγαπη....
αθορυβα και φτωχικα ντυνεται την ζωη
αληθεια ποσο θαθελα ναχα Ψυχη μου κατι
να στο προσφερω  και υστερα να φυγω στην σιωπη..

Μα περα απο τα δακρυα Χριστε τι να σου δωσω
πουχω τα χερια αδειανα και ποιο αδεια την καρδια
στα ποδια σου τα οπλα μου φοβαμαι να απλωσω
γιατι με κυνηγησανε σκοταδια και θερια..

Θα στεκω κει σε μια γωνια κρυφα και θα κοιταζω
την φατνη σου την φτωχικη και παντα θα απορω
γιατι σε τουτη την ζωη αληθεια δεν αραζω
να βγω απο τις παγιδες μου και ναρθω να σε βρω..

Σαμπως θαρεις δεν θελησα να ρθω να σε ανταμωσω
να γυρω μπρος το βλεμα σου και να ξεκουραστω
μα απο τους εφιαλτες μου πες μου πως θα γλυτωσω
και απο τους μαυρους δαιμονες πες μου πως θα σωθω...

Εσυ σαι Φως και ευχωμε τον κοσμο να φωτισεις
εισαι Χαρα και ευχωμε να απλωθεις στη γη
μα οταν θα ερθω να σε βρω δεν θελω να ρωτησεις
γιατι δεν σε συναντησα σε τουτη την ζωη...

ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

Ολακερες τις μαχες τις ζωης σου με την Ψυχη σου θα της δινεις..και αν τουτο δεν καταλαβες θασε παντα ενας νικημενος Πολεμιστης..
Μονος θα μπαινεις στην φωτια μονος θα ριχνεσαι στον κυνδινο μα και μονος θα εχεις την ικανοποιηση πως νικησες
και σαν θελησεις να κανεις συμαχιες μετρα τους Αντρες που θα βαλεις στο πλευρο σου εναν εναν μετρα τις Αμαζονες σου προσεχτικα γιατι δεν ειναι χειροτερος κυνδινος απο την προδοσια γιατι δεν ειναι μεγαλυτερος κυνδινος απο τις λυκοφιλιες...Ζυγιαζε και μετρα και αν δεν βρεις ανταξιους να σταθουν διπλα σου πιασε ενα χαρακωμα και πολεμησε μονος...για να φυλαξεις τα νωτα σου απο...τους φιλους...

Ξενιτιά - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να `ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη.

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές.

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να του πει να `ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτιά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ’ το σεβντά μου όλη η γη.

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιο κρασί μεθάει τα μάτια του, πες

.ΠΡΙΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ.....

Συγχωρεση πελαγος συναισθηματων... πολλης λογος αληθεια..
Καποιοι την ονομασαν το κλειδι του Παραδεισου, καποιοι αλλοι ανακουφιση για το ιδιο το θυμα..
Συγχωρας για να προχωρησεις...
Και ομως Κυριοι δεν συγχωριουνται ολα..Διοτι υπαρχουν τα πταισματα αλλα υπαρχουν και τα εγκληματα....Τα εγκληματα οχι κατα του σωματος τοσο οσο τα εγκληματα κατα της Ψυχης...Να συγχωρησω για να προχωρησω...Ρωτησατε αληθεια καθε φορα που καταστρεφετε εναν ανθρωπο αν μπορει να ποχωρησει?και αν μπορει πως προχωρα....Μαζευωντας κομματια απο την Ψυχη του?Αφεσης αμαρτιων...συγνωμη αλλα εγω δεν μπορω να δωσω....και αν μιλαμε για μια κουβεντα,για μια αδικια ισως να συγχωρεσα πολλες φορες..Αλλα στα εγκληματα της Ψυχης αφεση δεν δινω....Ακομα και αν στην κολαση καω με Αυτους που με καταστρεψαν,,Συγνωμη .πολλη ωραια λεξη και πολλη ανακουφιστικη ως συναισθημα Προσοχη ομως....ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΙΝΕΤΑΙ..Η ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ Η ΣΥΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΑΡΑΘΕΣΕΤΕ ΑΠΕΙΡΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ .ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΙΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ....ΠΡΙΝ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΣΕΤΕ ΤΟΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΡΟΣΕΞΤΕ.....

κρατησε το πελαγος του κοσμου μακρια σου..

Καθε φορα που ακουω για την συγχωρεση κλαιω για σενα...
που να σε κρυψω να μην φοβασαι...πως να σε νανουρισω να μην θυμασαι...
με τι να σε στολισω για να βρεις την ομορφια σου,τι να βαλω στις πληγες σου να μην ποναν...
Πως να σε ντυσω να μην κρυωνει η Ψυχη σου πως να σε κανω να μην θυμασαι Ψυχη μου....πως? Κοιμησου πανω στα βουνα και κρατησε το πελαγος του κοσμου μακρια σου..

ΣΑΛΩΜΗ

Τυλιχτηκε στα πεπλα της  στο αρωμα του δειλινου πλανευτρα αυτη του αντρικου του ποθου
σε ενα χορο αλλιωτικο να μπει για να χορεψει
φορεσε αρωματα ανατολης και χρωματα μενεξεδια ενος κοσμου αμαρτωλου και νοθου
και ριχτηκε Ψυχες να ξεπλανεψει...

Τ α μενεξια τα πεπλα της σταζουν φωτια και αιμα  υποσχεση του θανατου που θαρθει
τα βηματα της καλεσμα ερωτικο βαθυ
εβαλθηκε να ξαγρυπνα φλογες καημους και σφαλισμενα παθη
κερνωντας τις Ψυχες αμαρτωλο κρασι..

Τα ματια της σπιθες που καιν του Παραδεισου τις πορτες που Αρχαγγελοι  φρουρουνε
στο λικνισμα της  στεματα βασιλικα κυλαν
καρδιες στα ζαρια της φωτιας με προθυμια στα ποδια της πετιουντε
και το σκοταδι πουρχετε με το χορο της δεν κοιταν


Παντα η Σαλωμη γνεφει και χορευει μεθυστικους και αγριους χορους
τα βηματα της στιγμη δεν τα μπερδευει
καθε φορα που το ταξιμι παιζει του ερωτα τον ηχο να θυμασαι
μια Σαλωμη την Ψυχη σου την γυρευει..

ΑΗΤΟΣ ΚΑΙ ΚΟΡΗ

Αητος απο ψηλο βουνο μια νυχτα καταδεχτει
να καταιβει στα χαμηλα να πιασει καμποχωρια
απλωνει τα δυνατα φτερα και χαμηλωπεταει
στην βρυση βρισκει ομορφη σιγα τηνε ρωταει
Τινος να ειναι Λυγερη το καθαρο βρυσαλι
που πινουν οι Αρχαγελοι και οι ομορφες οι κορες
που πινουν οι λαφροσκωτοι τις αγριας νυχτιας τις ωρες
Ετουτη η κρυσταλοβρυση του Κομνηνου ειναι η βρυση
πινουν νερο σκλαβοι της γης και γινονται ανταρτες
πινουν του κοσμου οι δειλοι και τα αρματα τους ζωνουν
πινουνε και οι Λυγερες και πιανουν πολεμιστρες
Νατανε στα Ψηλα βουνα κορη να σε ανταμωσω
και να φορας τα αρματα ζωσμενη απο τα νεφια
για να σου δωσω τα φτερα πουχω για να πεταξεις
να γινεις Αρχιστρατηγος καθε εχθρο να καψεις..
Δεν θελω τις φτερουγες σου γιατι φτερα εγω εχω
κι ειναι φτερα Πολεμιστων και ειναι φτερα ανεμων
σαν θελει μενα η Ψυχη ποιο πανω απο σενα παει
γιατι με κορη Κομνηνου που τα αρματα βασταει..

Μου αρεσουν οι ανθρωποι με Ψυχη

Μου αρεσουν οι ανθρωποι με Ψυχη,με τσαγανο,με αυτην την λαμψη στο βλεμα της σπιθας που θαρεις θα βαλουν φωτια στο συμπαν
Οι ανθρωποι που δεν μασαν τα λογια τους,που δεν φωβουνται να παιξουν την γροθια στο μαχαιρι..
Οι ανθρωποι αυτοι ειναι πολυτιμοι σαν φιλοι αλλα πολυτιμοι και σαν εχθροι.
Αξιζει να χανεις μαχες απο ισαξιους πολεμιστες..
Στην Αρενα της Ζωης μου ευχωμε να χασω απο τετοιο αντιπαλο..και οχι απο μια κοτα...
Εναν Πολεμιστη που ξερει να μαχετε,που δεν φοβατε και δεν δειλιαζει
Ευχωμε καποτε να συναντησω εναν καλο αντιπαλο....
γιατι καλους φιλους και αδελφους εχω...ισαξιους αλλα και χιλιομετρα καλυτερους μαχητες απο μενα...

ΔΩΣΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΜΗΝ ΔΩΣΕΙς ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ..

ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΕΝΑ ΝΑΟ ΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ
εμεις που το νοιωθουμε βαθια στην Ψυχη μας αυτο ξερουμε τι νοημα κρυβει..
και το γνωριζουμε ισως ποιο καλα οι Γυναικες..
Ο Κοσμος παλι δεν το αντιλαμβανεται..δεν το καταλαβαινει...
Δεν μπορει να νοιωσει πως γινεται να υπαρχουν Γυναικες που γυρναν την πλατη στα θελγητρα του αιωνος τουτου..
πως γινεται να μην ελκωνται απο οτι γιαλιζει [χρηματα,ανεσεις,διασκεδασεις,παρεες..]
αλλες τρεχουν σερνωνται και γονατιζουν για να τα αποκτησουν και αλλες τα κοιτουν αγερωχα και περιφρονητικα..Τι να συμβαινει αραγε?
μηπως δεν εχουν αναγκες οπως τις .αλλες?απεναντιας προφανως οι αναγκες τους να ειναι ποιο πολλες η ζωη τους ποιο δυσκολη..
Ομως ξερουν να ξεχωριζουν τι πραγματικα αξιζει τι ζυγιζει βαρυτερα...
Χρυσος μμμ..και ειναι αληθεια ποιο πολιτυμος απο την σωροσυνη?την απαντηση την δινει η ιδια η ζωη.
Βαλτε σε μια βαρυφορτωμενη με στολιδια ξεδιαντροπη γυναικα διπλα σε μια αλλη που το προσωπο της εχει ακομα το Χαρισμα να κοκκινιζει και το βλεμα της να χαμηλωνει απο ντροπη [αυτο το αορατο πεπλο που μας εντυσε εμας της Γυναικες ο θεος]και θα δειτε το βλεμα των αντρων που θα πεσει με σεβασμο...ενα παραδειγμα απο τα πολλα που θα μπορουσαν να ηπωθουν..
Εμεις οσες εχουμε ζυγιασει τι πραγματικα αξιζει ξερουμε και ας μας χλευαζουν καποιοι απο γυρω γυρω
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΩΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΝΤΑΛΑΞΑΜΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ... 

ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΕΞΑ...

Περπατω σε δρομους που δεν θα περπατησεις ποτε..βαδιζω σε στενα που δεν θα διαβεις..αναιβενω εκει που εσυ δεν μπορεις... ,γιατι δεν μπορεις να σταθεις στον δικο μου Ηλιο δεν αντεχεις να μοιραστεις τις δικες μου σκιες...
Στους δικους μου ανεμους δεν μπορεις να χωρεψεις το δικο μου φεγγαρι δεν μπορεις να το δεις...Παντα θα πετω ποιο ψηλα απο οτι αντεχεις να δεις..παντα θα στεκω ποιο ψηλα απο οτι μπορεις να φτασεις...ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΕΞΑ...

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Σε ποια κορφη ψηλου βουνου σε ποια αητοραχη
φωλιαζουνε οι Σταυραετοι και καθωντε μοναχοι
και αγναντευουν τον καιρο το φωλεμα τους σιαζουν
 και με αστραπες και με βροντες δενουν και το ταιριαζουν

Ν α ανεβω να αναριχηθω κορφη να σκαρφαλωσω
το αετισιο βλεμα τους νυχτα να το  ανταμωσω
να τους ρωτησω που κρυβετε της Λευτεριας το  αστερι
που δεν το φτανει χαλασμος και δεν τ αγγιζει χερι

Αητος ακουει τον λογο μου και απλωνει τα φτερα του
μου δινει απο την δυναμη και απ το πεταγμα του
ανεβα κορη σε κορφη που οι καιροι ανταμωνουν
που οι ανεμοι μαχωνται την γη και την  ξεθεμελιωνουν


Εκια ναι το αστρο που ζητας και λαχταρα η Ψυχη σου
εκει  το ταμα της καρδιας το φως κι αναπνοη σου
ποιος εχει ταχα δυναμη  αστρο να κυνηγησει
και μια Λευτερη ζωη για παντα να αποχτησει...

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΑΛΗΤΕΣ!

Κι Επειδή Οπου Να"Ναι Θα Σημάνουν Οι Καμπάνες...

Τι μένει να δούμε; Το ίδιο "έργο" που είδαν κάποτε και οι Πέρσες αποικιοκράτες.
Να δούμε τους Έλληνες να λούζονται, να στολίζονται και, αφού διασκεδάσουν με τους φίλους τους, να ρίχνονται στην μάχη.
Θα ξαναδεί ο κόσμος τους "ωραίους" Έλληνες να αγωνίζονται με τον τρόπο που τους επιβάλλει η παιδεία τους.
Θα ξαναδεί ο κόσμος τους βάρβαρους να πνίγονται στα δάκρυά τους.
Αυτό γινόταν πάντα κι αυτό θα γίνει και σήμερα.

Κανένας Και Ποτέ, Είτε Ξένος Είτε Έλληνας, Δεν Λεηλάτησε Χωρίς Αντίσταση Το "Σπίτι" Των Ελλήνων..

Φως η Ψυχη που μαχετε

Φως η Ψυχη που μαχετε κατω απο τα ματωμενα της λαβαρα
βαμενα με τις καρδιας της το αιμα
ποτισμενα με τις αγωνιες και τους αγωνες της...
Φως στους αιωνες των αιωνων Αυτη που νοιωθει πως βαστα τα βαρη ολου του κοσμου..
Αυτη μονη που στεκει ορθη μπροστα στον κυνδινο
που κλεινει τα αφτια Της στα ταξιματα και τα θελγητρα του αιωνως τουτου
Που εχει το βλεμα Της στραμενο παντα στον Ηλιο
Αφοβη Μονη ..
Φως η Ψυχη που μαχετε στους αιωνες του αιωνων
παντα Φως...

Αυτος ειναι ο δικος μου Χριστος..

Πολλης λογος τελευταια για τον Χριστο..που βρισκεται..μην βαλεις την εικονα Του εκει,μην την πας αλλου,ειναι σκανδαλωδης ο τροπος που τον αναφερεις κ.α φαιδρα..
Ο δικος μου ο Χριστος συγχωρεστε με αλλα δεν φοβατε να λερωθει...
Κατεβαινει στα καταγωγια των ναρκωμανων για να παρει την συριγγα απο το χει του νεου παιδιου και να του δωσει ξανα την ελπιδα..
Μπαινει στους οικους ανοχης και σκεπαζει το σωμα της κοπελας για να της θυμισει ποσο ανεκτιμητος θησαυρος ειναι η σοφρωσυνη.
Παει στα εξαρχια και ακουει τις αγανακτισμενες κουβεντες των παιδιων με προσοχη και αγαπη..
Ο δικος μου ο Χριστος βαδιζει σε σκοτεινους και λασπωμενους δρομους.Αφηνει Κυριοι εσας τα 99 σοφρωνισμενα προβατα του και ψαχνει στα γκρεμνα της ζωης το απολωλος ΕΜΕΝΑ..
Αυτος ειναι ο δικος μου Χριστος...Γι αυτο τον αγαπω..ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΓΥΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ....

Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟ ΒΑΛΕΤΩ

Σε καποιο μερος πριν παρα πολλα χρονια ακουγωταν φωνες απο οχλο Μια μεγαλη ομαδα απο αντρες ετρεχαν και φωναζαν σαν να κυνηγουσαν κατι...Οι φωνες τους ακουγωταν απο πολλη μακρια...καποια στιγμη σταματησαν το τρεξιμο αλαλαζωντας σαν να ειχαν παγιδεψει κατι...Με μια ματια ποιο προσεχτικη στην μεση του κυκλου φαινοταν μια Γυναικα Ηταν τοσο τρομαγμενη ...οι διωκτες της τωρα την εβριζαν και εκλειναν γυρω της ολο και ποιο πολλη τον κυκλο Αυτη γονατισμενη κατωχρη δεν ειχε δυναμη ουτε να παρακαλεσει Ισως και να μην ηθελε..Να τους κοιταζε αηδιασμενη και το μονο που θα ρχοταν στο μυαλο της να ηταν [καντε οσο ποιο γρηγορα μπορειτε..τελειωστε με γρηγορα] Ηταν μια πορνη και συμφωνα με τον μωσαικο νομο επρεπε να θανατωθει με λιθοβολισμο Αληθεια ποιος θα την σκοτωνε?οι συνενοχοι της ντροπης και της αμαρτιας?Ολα ηταν ετοιμα..οι πετρες σωρος και ο θανατος μπροστα της...Και τοτε φανηκε Εκεινος ...Μπηκε μεσα στον κυκλο επιασε μια πετρα κοιταξε τους διωκτες και ειπε[Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟ ΒΑΛΕΤΩ] Οι πετρες επεσαν απο τα χερια των διωκτων και ενας ενας το εβαλε στα ποδια...ο Χριστος πλησιασε την Γυναικα και της ειπε που ειναι οι διωκτες σου? Φυγαν ολοι Κυριε για να ακουσει πηγαινε και μην αμαρτανεις..Ο Σωτηρας του κοσμου εσκυψε και κατι εγραψε στην αμμο τι αραγε?Μηπως οτι οι ανθρωποι θα ειμαστε παντα κατηγοροι των αλλων,αρπακτικα της υπολιψης ,της αξιοπρεπειας,της ελπιδας?Ποιος ξερει τι εγραψε?Ανα τους αιωνες ο Ιησους στεκει εκει στο ιδιο μερος και μας κοιτα στα ματια μας παρακολουθει.. και καθε φορα που μαχωμαστε εναν αδελφο μας μας ψυθιριζει τα ιδια λογια Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟ ΒΑΛΕΤΩ] Αλοιμονο μας την ωρα της Κρισης...

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΓΕΝΑΙΩΝ

Φυλή τόσο άφοβη, ποτέ δεν θα πεθάνει.
Τα χέρια που έκαναν αθώα το σταυρό
θηλιές θα γίνουν να σας πνίξουν, νυχτοπλάνοι,
που βρήκατε κι εσείς γι’ αντρείες τον καιρό.

Μην τον πειράζετε τον ήσυχο που είν’ όλο
φροντίδα και δουλειά και προκοπή,
γιατ’ η απαλάμη η μαθημένη από το σβώλο,
με λόχη φονική θ’ αλλάξει το τσαπί.

ποιημα του ηπειρώτη ποιητή Κοτζιούλα γραμμένο το 1941 , τόσο μα τόσο επίκαιρο... 

Ποσο ακομα θα γυρνας ?

Εκει που σμιγουν τα πουλια η μερα ξημερωνει 
και κει που σμιγουν οι ψυχες η ομορφια απλωνει...
τοσα αστρα τοσα πελαγα παιρνα η Ψυχη βαδιζει 
δεν τηνε κλεινει φυλακη φοβος δεν την τσακιζει...
Τον ανεμο εχει συντροφο στον πονο και στο αιμα
περνοδιαβα τα συμπαντα και αναζητα τον Ενα..
Χορευει με τα κυματα μπερδευει με το αγερι
και αναζητα για να πιαστει απ του ονειρου το χερι
Ποσο ακομα θα γυρνας σε κλειδωμενους κοσμους
σε αγριεμενες θαλασσες και λασπωμενους δρομους?