ΣΑΛΩΜΗ

Τυλιχτηκε στα πεπλα της  στο αρωμα του δειλινου πλανευτρα αυτη του αντρικου του ποθου
σε ενα χορο αλλιωτικο να μπει για να χορεψει
φορεσε αρωματα ανατολης και χρωματα μενεξεδια ενος κοσμου αμαρτωλου και νοθου
και ριχτηκε Ψυχες να ξεπλανεψει...

Τ α μενεξια τα πεπλα της σταζουν φωτια και αιμα  υποσχεση του θανατου που θαρθει
τα βηματα της καλεσμα ερωτικο βαθυ
εβαλθηκε να ξαγρυπνα φλογες καημους και σφαλισμενα παθη
κερνωντας τις Ψυχες αμαρτωλο κρασι..

Τα ματια της σπιθες που καιν του Παραδεισου τις πορτες που Αρχαγγελοι  φρουρουνε
στο λικνισμα της  στεματα βασιλικα κυλαν
καρδιες στα ζαρια της φωτιας με προθυμια στα ποδια της πετιουντε
και το σκοταδι πουρχετε με το χορο της δεν κοιταν


Παντα η Σαλωμη γνεφει και χορευει μεθυστικους και αγριους χορους
τα βηματα της στιγμη δεν τα μπερδευει
καθε φορα που το ταξιμι παιζει του ερωτα τον ηχο να θυμασαι
μια Σαλωμη την Ψυχη σου την γυρευει..