Η ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΤΟΛΗ...

Ειναι Εκεινο το νεο ξεκινημα της μερας με τα χρωματα και τα αρωματα του ουρανου και της γης που σε κανουν να νοιωθεις ζωντανη...
ειναι το βουνο απεναντι που αλλαζει οψη βαμενο απο τις πρωτες αχτιδες του ηλιου...
το παγωμενο αγερι και οι νιφαδες του χιονιου που χορευουν γυρω τρυγηρω...
ειναι τα κουδουνια απο τα ζωα που χτυπαν ρυθμικα λιγο παρακατω...
καποια πουλια που τολμουν μες την παγωνια να κελαιδισουν θυμηζωντας σου οτι δεν υπαρχουν δυσκολα...
Το χωριο που αργοξυπνα...
Οταν ολοι θα εχουν ξυπνησει εσυ θα εχεις πιασει πρωτη απο ολους την κορφη του βουνου..
ετσι..για να δεις την πρωτη Ανατολη...
για να δεις τον ουρανο να βαφεται με χρωματα μενεξεδι....
Για να πεισεις τον εαυτο σου οτι για ακομα μια μερα εισαι ζωντανη..
εχεις νικησει τους εφιαλτες σου..
οτι εσυ εισαι η Χαινισα τουτου του τοπου...
μοναχικη περπαταρισα της ζωης σου..και ας εχεις τοσους γυρω σου...