Παλι μονη..παντα μονη..

Αδειασαν οι δρομοι της καρδιας μου για αλλη μια φορα
εριξα το σακακι στον ωμο και ξεκινησα ..πως τα καταφερα και εμεινα παλι μονη...
βαδιζω στα πλακωστροτα της σκεψης μου ακουω τις λεξεις σαν  ηχος απο βηματα..
Παλι μονη..παντα μονη...τοσο παραξενο...σαν τον ερημιτη ..
χτυπω τα δαχτυλα στο πληκτρολογιο και σκεπτωμε...ετσι θα ειναι παντα..
ο μονος κοσμος μου θα ειναι η ψυχρη οθονη του υπολογιστη.
και καποιοι που οταν θα ευκαιρουν
 θα κοβουν βολτες εξω απο το καστρο του μπλοκ μου...
Παραξενη ομως που ειναι η ζωη..
καποιοι ανθρωποι δεν χωραν στα παιχνιδια της.....
Ισως γιατι οι ιδιοι βιαστικαν φοβισμενοι να κρυφτουν...
ισως γιατι οι ιδιοι φοβηθηκαν,τρομαξαν στην θεα των ανθρωπων..
αυτων που χασαν την ανθρωπια..τους..
Κλιστηκαν λοιπον στον εαυτο τους,
εκλεισαν την Ψυχη τους σε κρυφο μερος για να μην πληγωθει...
κατα παραδοξο τροπο.το αιμα Της την προδιδει..
σαν τον τραυματισμενο φυγοδικο...
Σκουπιζει της κυλιδες να μην δειξουν
αλλα απο οπου περνα αφηνουν το στιγμα τους..